ROZDZIAŁ 22

Pogoda za oknem wymarzona, jak na wrzesień. Słońce i dziewiętnaście stopni od samego rana. Udało mi się wyspać, jak nigdy. Zjadłam przepyszne śniadanie, w towarzystwie mojej ukochanej rodziny. Co ostatnio rzadko się zdarzało. I nawet z nikim się nie posprzeczałam. Można by rzec, że zapowiada się dzień idealny. Lecz świadomość, że za chwilę wejdę do szkoły i będę musiała zmierzyć się z moją gównianą sytuacją, paraliżowała moje całe ciało.

- Klaro? - wybudził mnie głos taty, spojrzałam na niego - Pytam się czy poradzisz sobie z powrotem do domu czy mam po ciebie przyjechać? - spojrzał wyczekująco.

- Dam sobie radę, miłej pracy - pocałowałam go w policzek i wyskoczyłam z samochodu.

Zarzuciłam torbę na ramię. Głęboki wdech. Ruszyłam jak na ścięcie. Będzie dobrze. Będzie dobrze - powtarzałam w myślach jak mantrę. Całe szczęście do lunchu mam względny spokój, ponieważ wszystkie zajęcia mam sama. Niestety, to co mnie czeka w trakcie i po nim, najbardziej mnie obawiało. Kompletnie nie mam pojęcia jak mam się zachowywać oraz co robić w obecności Bryana i Nate'a. To takie frustrujące.

Weszłam do szkoły. Idąc do mojej szafki, zauważyłam Ori, która tam na mnie czekała. Na mój widok ruszyła z niecierpliwością w moją stronę.

- Czeeeść - rzuciła mi się w ramiona - Jak tam twój problem? Wymyśliłaś coś? - zapytała, ściszając głos w czasie wymawiania słowa problem.

- Nic. Jestem w czarnej dupie - jęknęłam bezradnie i skierowałam wzrok lekko w bok. Na horyzoncie zauważyłam Nate'a, który na mój widok, uśmiechnął się szeroko i zamachał.

- O nie! Nate tu idzie! - odwróciłam szybko głowę w drugą stronę, gdzie zauważyłam Bryana również uśmiechającego się do mnie oraz zmierzającego w moją stronę - Kurwa! Jeszcze Bryan! - cała się spięłam.

- O matko! Wymyśl coś! Szybko! - Ori zaczęła panikować.

- Staram się! - odkrzyknęłam.

Spojrzałam, kątem oka, w lewą, a następnie w prawą stronę. Chłopacy coraz bardziej się zbliżali. Spotkanie było nieuniknione. Nie wiedząc co robić, złapałam Ori za koszulkę i wepchnęłam ją do damskiej toalety.

- Auuaa - pisnęła Ori, po tym jak z impetem wpadłyśmy na umywalki - Mogłaś chociaż ostrzec! - spiorunowała mnie wzrokiem i zaczęła rozmasowywać obolałe plecy.

- Przepraszam. Działałam pod wpływem chwili - podeszłam i usiadłam na parapecie okna, opierając ciężko głowę o szybę.

- Masz jakiś plan czy będziemy tu siedzieć całą wieczność? - zapytała po chwili przyjaciółka.

Wzruszyłam bezradnie ramionami. W mojej głowie panowała pustka, a nurtujące mnie pytanie, jak wybrnąć z tej sytuacji, odbijało się echem od najgłębszych zakamarków mojego mózgu.

- Albo przeczekamy tu aż do dzwonka, albo... - skrzywiłam się na samą myśl.

- Albo co? - Ori mocno się niecierpliwiła.

- Albo zwiejemy ze szkoły i zrobimy sobie wagary - spojrzałam na nią niepewnie - Potrzebuję dodatkowego czasu, może w końcu coś wymyślę - podciągnęłam nogę na parapet i położyłam głowę na kolano - Muszę coś wymyślić... - dodałam cicho, bardziej sama do siebie.

Ori zbliżyła się i również wskoczyła na parapet. Po jej minie było widać, że bardzo mocno się nad czymś zastanawiała.

- Zgoda. Możemy iść na wagary - dodała po chwili.

Uśmiechnęłam się do niej najwspanialszym uśmiechem jaki posiadałam.

- Musimy tylko poczekać, aż chłopacy pójdą na lekcje, potem szybko zwiejemy - dodałam krótko.

Na samą myśl o ucieczce i złamaniu zasad, poziom mojej adrenaliny znacząco wzrósł. Jeszcze nigdy nie wagarowałam, a zaraz miał nastąpić mój pierwszy raz. Sam fakt był tym bardziej podniecający, że tutaj w porównaniu do Polski, było to wręcz karygodne. Mam tylko nadzieję, że skutki mojego występku nie będą mocno bolesne, ale o tym dokładniej będę się zastanawiała po całym zdarzeniu. Spojrzałam na wyświetlacz telefonu w celu sprawdzenia godziny. Do dzwonka zostały jeszcze cztery minuty. Moje serce przyspieszyło bicie. Dlaczego to mnie tak podnieca? - zastanawiałam się w myślach. Może takim stanem kierują się też przestępcy? Bo niby skąd wytłumaczyć ich zachowanie? Tak to musi być to. Adrenalina ich uzależnia i aby ją doznać, skłonni są łamać prawo. Z zamyślenia wyrwał mnie odgłos otwieranych z impetem drzwi. Wystraszona spojrzałam w tamtą stronę. Czyżby to jeden z chłopaków stracił cierpliwość, czekając na mnie? Moje obawy jednak szybko się rozwiały, kiedy zauważyłam, że to wysoka, brunetka intensywnie szukająca coś w torebce. Jednak, gdy uniosła głowę do góry, a jej twarz odsłoniły brązowe pukle, gęstych włosów, moje serce ponownie zamarło. Ową brunetką była Alison! Była dziewczyna Bryana! Spojrzałam znacząco na Ori i ponownie zwróciłam na nią wzrok.  Dziewczyna stanęła w połowie długości łazienki i skierowała na nas swoje chłodne spojrzenie. Po chwili zrobiła zniesmaczoną minę i podeszła do umywalek. Umyła dłonie, a następnie wyciągnęła ze swojej markowej torebki, pomadkę i zaczęła poprawiać wiśniowym kolorem, swoje pełne i kształtne usta. Obserwowałam każdy jej ruch, zazdroszcząc w duchu niezwykłej lekkości i wdzięku z jakim się porusza.

- Jakiś problem? - spojrzała na mnie przez odbicie lustra.

- Ni... Nie - odpowiedziałam speszona.

Alison dokończyła, ostatnim pociągnięciem, malowanie ust. Zatknęła pomadkę i schowała do torebki, intensywnie przyglądając mi się przez odbicie lustra. Gwałtownie zamknęła torebką i zarzuciła na przedramię.

- Słuchaj młoda - zbliżyła się do mnie, przeszywając swoim zimnym wzrokiem - Ta twoja cała sytuacja z Bryanem jest tylko przejściowa - jest tak wysoka, że mimo, iż ja siedzę na parapecie, nasze oczy są na równym poziomie - Uwierz mi, to tylko kwestia czasu, kiedy on naprawdę zrozumie, że najważniejszą osobą w jego życiu jestem ja. Przyleci do mnie jak pies z podkulonym ogonem - uśmiechnęła się szyderczo - Dlatego daj sobie już z nim spokój, zanim narobisz sobie wielkich nadziei -  zmrużyła oczy oraz uniosła jedną brew, po czym odgarnęła swoje gęste włosy do tyłu i nie czekając na moją odpowiedź wyszła. W tym samym momencie zadzwonił dzwonek. A ja siedziałam jak zamurowana, przetwarzając ciągle zaistniałą przed chwilą sytuację. 

- Wow. To było takie... - przerwała ciszę Ori - Takie w stylu Alison - dokończyła, wzruszając ramionami. 

Zeskoczyła z parapetu, podeszła do lustra i poprawiła włosy, naśladując ruchy Alison. Ruszyła w stronę drzwi, lecz po chwili się zatrzymała.

- To zwiewamy czy nie? - zapytała, orientując się, że nie idę. 

Zamrugałam trzy razy, nadal byłam w szoku. 

- Chodźmy, zanim coś znowu uderzy we mnie jak grom z jasnego nieba - odpowiedziałam, gdy się ocknęłam. 

Orchidea uchyliła lekko drzwi i wystawiła głowę na zewnątrz.

- Droga czysta - powiedziała z pełną konspiracji miną - Szybko, chodźmy - złapała mnie za rękę.

Przewróciłam oczami, ta dziewczyna nigdy nie przestanie mnie zadziwiać. Czym prędzej ewakuowałyśmy się z terenu szkoły. 

- To co? Nasza kawiarnia? - zaproponowała.

- Nie. Muszę odetchnąć od tego zgiełku - rozejrzałam się dookoła - Opuszczona przystań w Big Timber Creek?

- Oszalałaś? - otworzyła szeroko oczy - To przecież na drugim końcu miasta! Będziemy tam jechać ponad godzinę!

- I tak nie mamy co robić - wzruszyłam ramionami. 

- Nieźle ci się poprzestawiało w głowie od tego nadmiaru całowania się z dwoma facetami - zażartowała. 

W odpowiedzi, klepnęłam ją w ramię równocześnie popychając. Zaczęłyśmy się śmiać i skierowałyśmy się na przystanek. 

*** 

- Mmm... tego mi było trzeba - zamruczałam, leżąc na trawie w samej bieliźnie. 

Słońce zaczęło już porządnie grzać, więc postanowiłyśmy rozebrać się i złapać jeszcze trochę ostatnich promieni słonecznych. Panował tu taki spokój, aż nie do pojęcia, że w odległości trzech kilometrów wrzało milionowe miasto. Niestety, nie było mi dane zaznać tego błogostanu za długo. Otworzyłam leniwie jedno oko i spojrzałam na ekran mojego telefonu. 

Od Bryan:

Kochanie coś się stało? 

Dlaczego nie ma cię w szkole?

Westchnęłam głęboko. Ori popatrzyła na mnie ze współczuciem. Nie minęło trzydzieści sekund jak dostałam następną wiadomość.

Od Nate:

Co się z tobą dzieje, Błyskawica? 

Nie ogarniam bez ciebie na tej chemii! 

- Serio! - jęknęłam do telefonu - O nie! Koniec z tym! - powiedziałam stanowczo, po czym wyłączyłam telefon na dobre - Nie ma Kochania. Nie ma Błyskawicy - uśmiechnęłam się do siebie. I z powrotem odpłynęłam w błogostan, rozkoszując się tą zwykłą niezwykłą chwilą. 

 

______________________________________

Cześć kochani!

Sama nie wiem, co mam myśleć o tym rozdziale. Jakoś w mojej głowie wydawał się nadzwyczaj ciekawy, ale w naszych głowach chyba wszystko jest idealne i spektakularne. No nic... pozostawiam go do waszej oceny. Mam tylko nadzieję, że mnie nie zjecie! :O

Buziaki ;**