ROZDZIAŁ 26

Od incydentu, w którym główną rolę grała Alison, minęły trzy dni. Przez ten czas moje emocje też zdążyły opaść, chociaż ciągły widok jej paskudnie idealnej twarzyczki na treningach, skutecznie wzburzał krew w moich żyłach. Po tamtym wybuchu histerii postanowiłam, że więcej nie dam się tak sprowokować. Zauważyłam, że właśnie na to liczyła, abym wpadła w furię i przez to wpakowała się w jakiś problem. Pamiętam, jak w Polsce, Marietta i jej spółka ciągle mnie zaczepiały, a ja bezmyślnie im się odgrywałam. Te sprzeczki nie miały końca, trwały nieprzerwanie przez cały okres mojego gimnazjum. Są to moje najgorsze wspomnienia tamtego czasu. Dlatego odpuściłam, odganiając czarne myśli zemsty jak najdalej od siebie. Czas dorosnąć i zacząć zachowywać się poważniej, a nie jak niedojrzała nastolatka. Chociaż muszę przyznać, że na treningach nie mogłam sobie odmówić i pozwalałam sobie utrzeć jej trochę nosa. Brak reakcji z mojej strony spowodował, że Alison również postanowiła spasować.
Te trzy dni były nadzwyczaj normalne oraz spokojnie nudne, lecz nie narzekałam na ten stan rzeczy. Rozkoszowałam się chwilą wytchnienia, chwilą odpoczynku od tych ciągłych kłamstw oraz spisków. Wydaje się, że wszystko zaczyna wracać do normy. Przed całkowitą idyllą, powstrzymują mnie jeszcze dwie sprawy. Jedną z nich jest niewyjaśniona sprawa z Bryanem, natomiast drugą jest pogodzenie się z Nate'm. Tym razem postanowiłam zacząć od mojego chłopaka. Właściwie, nie wiem dlaczego nie zrobiłam tego od razu? To wszystko się tak strasznie skomplikowało. Czas najwyższy, aby się z tym zmierzyć. Dzień jak najbardziej skłaniał mnie do tej decyzji. Od rana wszystko układało się po mojej myśli. Humor dopisuje mi od samego rana, zaliczyłam referat z angielskiego na piątkę z plusem oraz najważniejsza wiadomość, dostałam się do pierwszej szóstki w drużynie. Wszystko szło po mojej myśli, więc rozmowa również powinna się udać.
Do końca lekcji historii zostało piętnaście minut, a ja z niecierpliwością wyczekiwałam pory lunchowej.  W celu zabicia ciągnącego się czasu wyciągnęłam telefon z torby i wystukałam wiadomość do Bryana.

Do Bryan:

Widzimy się na dziedzińcu?

Musimy porozmawiać :)

Od Bryan:

Widzimy się, ale na parkingu.

Mam ochotę zjeść coś innego niż zdrowa żywność ze stołówki :D

Uśmiechnęłam się i przewróciłam oczami. Chłopacy i ich wiecznie nienasycone żołądki. Nim się zorientowałam, zadzwonił długo wyczekiwany dzwonek na przerwę lunchową. Skierowałam się jeszcze w stronę mojej szafki po skórzaną ramoneskę. Po mimo słonecznej pogody, w powietrzu czuć było zbliżającą się jesień. Temperatura oscylowała koło dwudziestu kresek, ale silny wiatr potrafił wywołać chłodne dreszcze. Zarzuciłam kurtkę na plecy i pośpiesznie wyszłam z budynku. Bryan czekał już przy swoim samochodzie. Oparty, jak zawsze, o bagażnik. Jedną nogę miał zgiętą, a w ręce trzymał telefon, w którym coś energicznie wystukiwał. Jego miękkie włosy, falowały równo z wiatrem.
- Cześć piękna - pocałował mnie czule w usta - Już miałem zamiar wysyłać ekipę ratunkową po ciebie - uśmiechnął się szelmowsko. 
- Świat się nie zawali, jak poczekasz minutę - zmrużyłam oczy i pokręciłam głową. 
- Świat może nie, ale mój żołądek to już co innego - wyszczerzył się jeszcze szerzej, po czym otworzył mi drzwi do samochodu. 
Westchnęłam głośno i usadowiłam się we wnętrzu maszyny. Tak jak myślałam, pojechaliśmy do "The Grill". Była to knajpa, która według Bryana serwowała najlepsze burgery w całej Filadelfii, a nawet Wschodnim Wybrzeżu. Zajęliśmy miejsca przy stoliku, po czym zamówiliśmy to co zawsze. Bryan, zaczął się emocjonować ostatnio wygranym meczem swojej drużyny. Uwielbiałam patrzeć na niego jak opowiadał i ze szczególną dokładnością obrazował wszystkie najważniejsze akcje w meczu. Był wtedy taki beztroski i radosny. Ludzie posiadający pasję, wyglądają inaczej. Z ich twarzy od razu można wyczytać zadowolenie i chęć życia. Mają w sobie coś magicznego. Ja również pochwaliłam się faktem dostania do pierwszej szóstki w drużynie. Wiadomość ta zrobiła na nim duże wrażenie. Z jego twarzy wyczytałam, także pewnego rodzaju dumę, co mnie miło zaskoczyło. Rozmawiało nam się tak dobrze, że nawet nie zorientowaliśmy się kiedy skończyliśmy jeść.
- Przepraszam. Zapomniałem, że chciałaś o czymś porozmawiać - zaczął, kiedy wracaliśmy już w stronę szkoły - Coś się stało?
- Tak... - skrzywiłam się.
- Hej, kotek. Co jest? - popatrzył na mnie czule, po czym przeniósł rękę z gałki od zmiany biegów i pogładził moje udo. 
Zaraz potem wjechaliśmy na parking szkoły. Odpięłam pasy bezpieczeństwa i zwróciłam się w stronę Bryana, który zrobił to samo. Popatrzyłam na niego, z jego oczu biło zaniepokojenie, ale również ciepło pełne uczucia, którym mnie darzył. Zamknęłam oczy. Jak ja mam mu to powiedzieć? Nie chcę go zranić, a tak na pewno się stanie. Ponownie na niego popatrzyłam. Bryan przyglądał mi się, ale nie ponaglał. Czekał, aż sama zacznę mówić. Wzięłam głęboki wdech.
- Podczas tej głupiej sytuacji, wtedy z Alison... - powiedziałam ciężko - Kiedy myślałam, że do siebie wróciliście... Zaszła taka sytuacja... I ja tak jakby całowałam się z Nate'm - zamknęłam mocno oczy.
- Żartujesz, prawda? - Bryan się zmieszał, opuściłam głowę i pokręciłam nią - Kurwa! - zaklął i nerwowo uderzył dłonią o kierownicę. 
Podskoczyłam ze strachu. Bryan odwrócił głowę w drugą stronę, patrząc ślepo przed siebie. Jego szczęka mocno się napięła, a usta zacisnęły w wąską linię. Nastała grobowa cisza. Moje narządy głosotwórcze odmówiły współpracy. Bałam się cokolwiek powiedzieć, czekałam aż zrobi to Bryan.
- Alison, jednak mówiła prawdę - dodał, nie patrząc na mnie.
- Rozmawiała z tobą? - zapytałam cicho, a w moim wnętrzu powoli zaczynało się gotować. 
- Tak. Jakiś tydzień temu, ale jej nie uwierzyłem - w końcu zwrócił głowę w moją stronę. W jego oczach malował się ogromny smutek wymieszany z rozczarowaniem - Nie uwierzyłem, bo... - zacisnął dłoń na kierownicy - Wiedziałem, że nigdy byś mi tego nie zrobiła - opuścił głowę na kierownicę. 
- Przepraszam - powiedziałam drżącym głosem - To się stało tak nagle - dodałam przez łzy.
- Klara... - zaczął niepewnie - To koniec - dodał cicho.
- Słucham? - wstrzymałam oddech.
Moje serce zaczęło walić jak szalone, jakby za chwile miało pokonać barierę klatki piersiowej i pęknąć, pozostawiając po sobie puste oraz obolałe miejsce. Z moich ust wydobyło się ciche jęknięcie, a ciało ogarnął głośny szloch. Łzy spadały kaskadami po mojej twarzy, mocząc wszystko co spotkały na swojej drodze. Bryan pokręcił smutno głową, po czym wyszedł z samochodu. Gwałtownie wyszłam razem z nim. Przeszłam za tył samochodu, aby go zatrzymać.
- Ale Bryan... - załkałam. 
- Nie mogę - spojrzał na mnie oczami pełnymi łez. 
Oczami pełnymi bólu oraz udręki. Przeczesał rękoma włosy, a następnie zakrył nimi twarz. Stał tak przez chwilę, a następnie bez słowa odwrócił się i odszedł w stronę szkoły. Patrzyłam na jego oddalającą się sylwetkę, nie wierząc w sytuację, która miała przed chwilą miejsce. Rozejrzałam się wkoło pustym wzrokiem. Poczułam jak moje ciało spowija okrutny chłód. Moja każda komórka ciała po kolei pękała na miliony nanocząsteczek, tworząc przeszywający ból. Łapczywie próbowałam złapać oddech, ale płuca odmawiały posłuszeństwa. Świat zaczął wirować. Mój organizm stał się lekki jak piórko. Nogi zaczęły odmawiać posłuszeństwa. Zrobiło mi się ciemno przed oczami, a uporczywa grawitacja zaczęła ciągnąć moje ciało w dół. 
- Klara! - usłyszałam znajomy głos, a następnie silne objęcie, które uchroniło moje ciało przed uderzeniem o twardy bruk - Klara! Słyszysz mnie?! 



__________________________________
Hej! 
Na wstępie chciałabym prosić was o wypełnienie ankiety, która ma na celu sprawdzenie ile osób jest zainteresowanych tym opowiadaniem. Wynik ankiety zadecyduje o tym czy opowiadanie zostanie skrócone i szybciej skończone czy akcja zostanie rozwinięta.

Rozdział może nie należy do najdłuższych, ale zawarł najważniejsze rzeczy. Pewnie większość z was napisze teraz, że to było do przewidzenia, ale to chyba normalne. Klara jest w czarnej ****, no. Wena nadal nie dopisuje, ale chociaż udało mi się sklecić to krótkie coś. Piszcie co sądzicie o zaistniałym wydarzeniu!
Całuję! ;**